De oefening Troje duurde 12 dagen en begon op vrijdag 17 november, waarbij één oefendag in werkelijkheid één week was.. Alle deelnemende organisaties hadden vier gelijktijdige oefenmomenten. Het stond hen vrij om ook buiten de aangegeven oefenmomenten te acteren, maar dit mocht alleen met de interne crisisorganisatie of functionarissen.

Zorgcontinuïteit

Het scenario draaide om een jaarlijkse griepepidemie waarbij het gebruikte vaccin niet effectief bleek. Tegelijkertijd ontstond er een uitbraak van SARS, waarbij de maatregelen om verdere verspreiding te voorkomen niet leken aan te slaan. Deze combinatie met de forse seizoensgriep zorgde voor extra moeilijkheden bij de signalering, wat op de 8e oefendag (de piek) leidde tot een ernstige bedreiging van de zorgcontinuïteit. SARS verspreidde zich niet alleen in Utrecht, maar ook in vele delen van Europa en Azië. Uitwijken naar andere provincies of landen was niet mogelijk, omdat de voorbestemde ziekenhuizen voor de opvang van dergelijke A-ziekten vol lagen en er een tekort aan beademingscapaciteit was. Helaas werd de regio Midden-Nederland het zwaarst getroffen, met 30% van het aantal SARS-doden in Nederland in Utrecht. Onder de slachtoffers in Utrecht bevonden zich een ambulancemedewerker, een verpleegkundige uit een ziekenhuis en een psychiater van de GGZ. Dit leidde tot grote maatschappelijke onrust.

De oefening werd destijds door enkele sceptici als onrealistisch ervaren. Echter, ongeveer 2,5 jaar later werden we geconfronteerd met COVID-19, een pandemie die in alle opzichten de problematiek van de oefening Troje overtrof. Deze realiteit liet het belang en de relevantie van dergelijke oefeningen zien, hoe hypothetisch ze op dat moment ook leken. De ervaringen en lessen uit oefening Troje bleken waardevol te zijn in de strijd tegen een daadwerkelijke pandemie.